sábado, 10 de enero de 2009

Siéntete


"Y después de todo eso, que puede ser un período largo o corto... te vas a un lugar nuevo; y conoces gente que te hace sentir bien otra vez, y recuperas todos esos pequeños trozos de tu alma. Y todas esas cosas borrosas, esos años de tú vida que desperdiciaste; tarde o temprano empezaran a desaparecer..."

Primer post del año, creo que ya tocaba actualizar...llevaba dias queriendolo hacer pero o no me veia con fuerzas o no estaba...inspirado?

Anduve pensando en lo frágil y aburrida que es la vida, en que hay momentos en los que me gustaria dejar de ser humano para no pensar en lo que vendrá, porque somos los únicos que se preocupa más por que vendrá que por que llegó.
En lo frágil que es la vida también en el sentido directo de la frase, quiero decir, que cada uno es dueño de su vida y puede tomar decisiones arriesgadas a veces para poner puntos y seguidos, puntos y apartes o punto y final. Solo hay que tener cuidado y no apretar mucho con la punta del lapiz al hacerlo, no vaya a ser que se rompa...y digo lapiz porque siempre es bueno tener la opción de poder rectificar, nos hace mas sabios y más "humanos", no a todos.

Estamos rodeados de una ilusión pasajera y engañosa, todo fluye, como leí hace poco en un libro que me recomendó una persona, "en un instante todo cambia y se transfigura (...)" o algo así si no recuerdo mal. Soy joven para pensar en ciertas cosas, creo que no debo tener prisa para llegar a ciertas conclusiones a las que deberia llegar teniendo una experiéncia vivitoria más ámplia a mis espaldas, pero en fin, me gusta escribir, y aunque me falte experiencia me sobra imaginación.

Parece que no somos más que marionetas (¿guiadas por los hilos del destino?) en un mundo al que cada uno le da la impresión qué mejor se aviene con su persona y sobretodo, con aquellos por quien uno se siente rodeado. Pero sentirlo no es estarlo, yo me siento a mi y los demás están conmigo, sentir es imaginar, y para imaginar ya esta mejor uno solo.
Habeis llegado a pensar cuanta gente conocemos y/o (me estoy aficionando demasiado al y/o!) llegaremos a conocer a lo largo de nuestra vida? Algunas personas dejan sus huellas, otras solo actuan como si entraran a escena en un teatro, y otras no puedes dejar que salgan de ti porque una fuerza que no sabes de dónde sale en ti, no deja que se alejen. Pero qué pasa cuando se alejan? Supongo que al fin y al cabo nada extraordinario, porque no hay que dudar que siempre habra alguien en algun rincón del planeta capaz de suplir esa sensación de vacio temporal provocado por la idílica palabra amigo, o incluso pareja, aunque eso son otros temas. Creo que las personas importantes uno sabe quienes són, no por el hecho de que crea que no puede dejarlas huir, sino porque es algo que no se les pasa ni por la cabeza, y si a alguna se le pasó por la cabeza...a volar amigo/a mio/a! pio pio!

Hablando con una desconocida sientes que ...qué sientes? supongo que poco a poco vas comprobando que las personas no son tan distintas, que por muy desconocidos que seamos unos de los otros estamos condenados a convivir, a fingir, a actuar, a querer, a odiar... y que por muchas diferencias que pueda haber entre dos personas lo que adquiere más peso con el paso del tiempo aparece por si solo y no hace falta esperar ansiosamente qué sera lo que vendrá, porque piensas en eso, cuando llegue...ya pasó!

En conclusión, la vida acaba, a veces cuando uno no quiere, otras cuando uno quiere y otras cuando uno no se lo espera, pero si no lo esperas no llegarás a darte cuenta. La gente fluye, las personas van y vienen, y que algo se acabe no quiere decir que pueda haber un punto y aparte en tu vida, que aporte caras nuevas, ilusiones distintas, emociones...cosas tan pequeñas pero cargadas con algo tan raro que no pensabas que hubiese un rincón de ti capaz de experimentar sensaciones tan provechosas.
Porque al fin y al cabo, estamos aquí para degustar, ver, oir, tocar y oler.

1 comentario:

Unknown dijo...

"en un instante todo cambia y se transfigura (...)" [no sé de que me suena esta frase..]

L'unic que no he pogut para de pensar al llegir el text... - estem en moviment-
som com les particules, les molecules... i no ens podem estar de mourens... no podem quedarnos aposentades en un lloc concret... encara que molta gent pensi que si... sempre arriba el moment de que un es sent incomode i s'ha de cambiar de lloc...

tens tota la rao que l'ànima a vegades no deixa que persones que han estat dins teu, marxin aixi com aixi... pero encara que no les deixis marxar mai... (i ho dic per experiencia)... has de treure sempre el costat positiu d'ell que aquella persona a aportat a la teva manera de ser, i si no ha aportat res... segur que has reafirmat més el teu caracter!

Busca, i no paris ni un instant... si no estas d'acord amb algo digueu... i si no et sents agust amb la teva vida... cambiala... (aixo em fa pensar en mi... pq encara que els teus textos sempre tinguin la sensacio de estar parlant de temes generals, hi ha punts concrets que alomillor nomes saps tu, pero que a mi em fan pensar en mi "roduli", ... ja saps, moment de busca, cambi i marxar a buscarme a mi mateixa.. no ve molt al cas... pero crec que m'entens)

Després d'aquesta super reflexio que no sé si et portarà a algun lloc que alomillor ja saps... espero que no t'aborreixi.

ANNE.V.D